Σαν παραμύθι......

Διαβάσαμε το παραμύθι «Σαν παραμύθι» της Γαλάτειας Σουρέλη. Ένα παραμύθι του παππού που αναφέρεται στο γίγαντα και το μικρό νάνο, ένα παραμύθι για τον πόλεμο του 40.

Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε ένας γίγαντας, ένας μεγάλος γίγαντας, τόσο μεγάλος όσο σαράντα εκατομμύρια άνθρωποι μαζί. Τον ίδιο καιρό κάπου κοντά στο γίγαντα, ζούσε ένας νάνος, ένας μικρός χαρούμενος νάνος. Νάνος και γίγαντας ζούσαν ο καθένας στον τόπο τους χωρίς να ενοχλεί ο ένας τον άλλον. Τους χώριζε άλλωστε ένα τεράστιο αυλάκι, μια θάλασσα. Ζούσαν ευτυχισμένοι… Και περνούσε ο καιρός. Ο νάνος κοίταζε τη δουλειά του και ο γίγαντας τη δικιά του και ζούσαν αγαπημένοι… Ένα πρωί όμως ο γίγαντας φόρεσε ένα περίεργο καπέλο και μια πιο περίεργη στολή και με ένα πήδημα βρέθηκε στην πόρτα του μικρού νάνου και βάζοντάς του μια λόγχη μπροστά στην κοιλιά του είπε: «Ήρθα να σου πάρω το σπίτι, παραδώσου!» Ο νάνος στην αρχή το πέρασε για χωρατό. «Κοίτα χωρατατζής που είναι ο γείτονας!» σκέφτηκε. Και φέρνοντας στο νου του το γνωστό χαιρετισμό, του φώναξε: «Γεια σου γείτονα χωρατατζή!» Ο γίγαντας όμως δεν καταλάβαινε πια από τέτοια. Πίεσε τη λόγχη πάνω στην κοιλιά του και του ξαναφώναξε με άγρια φωνή: «Παραδώσου είπα» Τότε ο μικρός νάνος κατάλαβε ότι δεν αστειευόταν ο γίγαντας και χωρίς κανένα φόβο του είπε: «Όχι, δεν παραδίνομαι.» Αμέσως έτρεξε στο μικρό καλύβι του και σε λίγο ξαναγύρισε κρατώντας μια σφεντόνα και στάθηκε μπροστά στο γίγαντα. Ο μεγάλος γίγαντας τα ’χασε για λίγο και αμέσως όρμησε επάνω στο μικρό νάνο. Έγινε όμως κάτι το απίστευτο ο μικρός νάνος νίκησε το μεγάλο γίγαντα κι έτσι ο γίγαντας με κατεβασμένο το κεφάλι το έβαλε στα πόδια. Έτσι κι οι Έλληνες του Σαράντα, όπως ο μικρός νάνος του παραμυθιού, όταν η Ιταλία ζήτησε να της παραδώσουν τη χώρα τους, απάντησαν όπως κι εκείνος με ένα θαρραλέο και αποφασιστικό! ΟΧΙ και αφού πολέμησαν παλικαρίσια πάνω στις βουνοκορφές νίκησαν τους Ιταλούς κι έτσι η πατρίδα μας είναι ελεύθερη.
Προχωρήσαμε στη δραματοποίηση της ιστορίας.....

Στη συνέχεια τα παιδιά ζωγράφισαν τις εντυπώσεις τους από το παραμύθι.

Aνοίξαμε το κουτί της 28ης Οκτωβρίου 1940..(http://www.popi-it.gr/giortes/28-oktobriou/koyti-eksistorisi-gegonoton-1940/).και βρήκαμε μια εικονίτσα...μια ελληνική σημαία...παλιές εφημερίδες της εποχής....την λέξη ΟΧΙ και ΕΛΛΑΔΑ.....
Παρατηρήσαμε τις φωτογραφίες από εκείνη την εποχή και φτιάξαμε ιστορίες....

Αναφερθήκαμε στους αγώνες, τις θυσίες, τη γενναιότητα και την υπερηφάνεια των ελλήνων στο πόλεμο του 40.



Στο χάρτη της Ευρώπης εντοπίσαμε την Ελλάδα, την Ιταλία, τη Βουλγαρία... τη Γερμανία. Αναφερθήκαμε στα οχυρά μας.....Γνωρίσαμε τις σημαίες των κρατών και τέλος τις τοποθετήσαμε επάνω στο χάρτη.
Βάλαμε στη σωστή χρονική  σειρά..τα γεγονότα.....και φτιάξαμε το χρονικο του 1940...paixnidokamomata.blogspot.gr

κολλάζ με το ΟΧΙ 

«Ασπρογάλανο πανί»

Μιλούσανε δυο νεράιδες:


- Τι σημαία να δώσουμε σ' αυτή τη χώρα; είπαν κι έδειξαν την Ελλάδα.

- Ας ρωτήσουμε την ίδια, είπε η μια.

- Ας ρωτήσουμε, συμφώνησε και η άλλη.

Βρήκαν την Ελλάδα να λούζεται σε μια καταγάλανη θάλασσα και να στεγνώνει κάτω από έναν ολόλαμπρο ήλιο.

- Κυρά, κυρά αρχόντισσα, κυρά μας παινεμένη, Ελλάδα δοξασμένη, τι χρώμα θέλεις να ‘χει η σημαία σου;

- Να ρωτήσω τα παιδιά μου, είπε η Ελλάδα.

Τα μισά παιδιά της ζούσαν στη στεριά, παιδεύονταν με τη γη και τα βουνά.

- Κυρά, κυρά αρχόντισσα, κυρά μας παινεμένη, Ελλάδα δοξασμένη, σκληρός ο τόπος. Και η δουλειά σκληρή. Μα άσπρα περιστέρια οι ψυχές μας. Γι΄ αυτό άσπρη, ολόασπρη τη θέμε τη σημαία μας.

Τα 'γραψε τα λόγια αυτά σε χρυσόδετο τεφτέρι η Ελλάδα.

- Ας πάω τώρα να ρωτήσω και τ' άλλα μου παιδιά, τα παιδιά της θάλασσας, είπε η Ελλάδα.

Τα βρήκε να παλεύουν με τα δίχτυα. Να τα τραβούν με κόπο, γιατί ήταν γιομάτα απ' ασημένια λαχταριστά ψάρια.

- Κυρά, κυρά αρχόντισσα κυρά μας παινεμένη, Ελλάδα δοξασμένη, εμάς οι ψυχές μας είναι δοξασμένες στο γαλανό νερό. Τούτη η θάλασσα η μεγάλη, που μας δίνει χαρά και ζωή, θέλουμε να χωρέσει τη σημαία μας.

Τα 'γραψε και τούτα τα λόγια η Ελλάδα σε χρυσόδετο τεφτέρι και το ‘δωσε, το τεφτέρι, στις νεράιδες.


- Έτσι να γίνει, είπαν εκείνες.

Και τότε μέσα από την αφρισμένη θάλασσα βγήκε τ' ασπρογάλανο πανί κι απλώθηκε σε ουρανό και γη. Κείνη την ώρα ο ήλιος άστραψε, έσκυψε, φίλησε το πανί και το φίλημά του έγινε ένας ολόχρυσος σταυρός.

- Η σημαία μας, είπε η Ελλάδα. Η σημαία για τα παιδιά της στεριάς, για τα παιδιά της θάλασσας.

Γαλάτεια Σουρέλη



ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΕΛΛΑΔΑ ΜΟΥ.......

ΑΓΑΠΩ ΚΑΙ ΣΕΒΟΜΑΙ ΚΑΘΕ ΖΩΝΤΑΝΗ ΥΠΑΡΞΗ.....

Παγκόσμια ημέρα των ζώων σήμερα...και όπως οι περισσότεροι, αναφερθήκαμε σχετικά με το θέμα.....
Λίγες μέρες...πιο μπροστά.. είχαμε διαβάσει το υπέροχο παραμύθι

"Αυτό το ελάφι είναι δικό μου" του Oliver Jeffers...υπέροχο......

Μιλάει για τον σεβασμό απέναντι σε κάθε πλάσμα....και τις ανάγκες του...

Ο Γουίλι είχε ένα ελάφι. Δεν το είχε από πάντα. Το ελάφι είχε έρθει σ’ αυτόν πριν λίγο καιρό. Του Γουίλι του είχε περάσει από το μυαλό ότι, επειδή είχε έρθει σ’ αυτόν, δεν σήμαινε ότι είναι και δικό του. Παρόλα αυτά, σκέφτηκε να ονομάσει το ελάφι Μαρσέλ.

Τις περισσότερες φορές ο Μαρσέλ ήταν πολύ υπάκουος και έμοιαζε να ακολουθεί σχεδόν κατά γράμμα τους «Κανόνες Καλής Συμπεριφοράς ενός Κατοικίδιου». Φαντάσου όμως την έκπληξη του Γουίλι όταν, μια μέρα, ενώ βρίσκονταν βαθιά στο δάσος, κάποιος του είπε ότι ο Μαρσέλ είχε άλλο όνομα κι ότι ανήκε σ’ εκείνον! Σε ποιον ανήκει τελικά ο Μαρσέλ (αν τον λένε μόνο Μαρσέλ);

Μια υπέροχα εικονογραφημένη ιστορία από τον αγαπημένο συγγραφέα και εικονογράφο Όλιβερ Τζέφερς, που θα μας βάλει να σκεφτούμε αν, τελικά, υπάρχει κάτι στον κόσμο που μας ανήκει. Υπάρχει;....

Τα παιδιά μας ...με αφορμή την ανάγνωση του παραμυθιού.....μίλησαν για τα δικαιώματα και τις ανάγκες κάθε ζωντανού πλάσματος....Ποιές είναι οι υποχρεώσεις του ανθρώπου απέναντι στα ζώα που έχει στην κατοχή του.....Πως τα ζώα που έχουμε στο σπίτι και στην αυλή μας είναι εξαρτημένα από εμάς και οφείλουμε να φροντίζουμε για την τροφή τους και για το νερό τους.....για την καθαριότητα τους.....Υποσχεθήκαμε όλοι μαζί ότι θα αγαπάμε τα ζώα και ότι θα τα φροντίζουμε....

        Ακολούθησε ανάγνωση της γνωστής ιστορίας του λιονταριού με το ποντίκι....και αποφασίσαμε να ζωγραφίσουμε το ......δυνατό λιοντάρι που έκανε φιλο τον μικρούλη ποντικό......

ΑΠΛΆ ΚΑΙ ΌΜΟΡΦΑ ΑΛΛΑ ΠΟΛΥ ΔΙΔΑΚΤΙΚΑ ΠΕΡΆΣΑΜΕ ΤΗΝ ΗΜΈΡΑ ΜΑΣ...ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΑΣΚΕΔΆΣΑΜΕ ΠΟΛΥ.....ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΆΚΙ......

Ο ΠΟΛΥΧΡΩΜΟΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ ΜΑΣ!!!

Πέρασε κι ο Σεπτέμβρης......τον αποχαιρετήσαμε την Παρασκευή...Περιμένουμε τον Οκτώβρη......όπως είπε και ο γλυκός μου Γιαννάκης..." εγώ κυρία...ξέρω τί γιορτάζουμε τον Οκτώβρη.....το ΟΧΙ του Μεταξά.....το είπε στους Γερμανούς....."
        Δύσκολος ο Σεπτέμβρης..για όλους...μικρούς και μεγάλους...αλλά πολύ γλυκός και πολύχρωμος...με γέλια και χαρές...με κλάματα και υποσχέσεις....αλλά το τονίζω...αφήνει μια γλυκιά αίσθηση στην καρδιά μας.....καινούρια παιδάκια....καινούριες αγκαλιές.....καινούρια ματάκια......δημιουργεί την όρεξη να ξαναπιαστούμε ..πάλι από την αρχή....

πρώτα.... γνωριστήκαμε....Η αλεπού μας...η κυρά Μάρω....έψαχνε παρέα....

"η θέση η διπλανή μου είναι αδειανή...

έλα.................. να κάτσουμε μαζί"

Ή......   "Στο/ην...... κλείνω το μάτι 

             και του ζητώ να κάνει κάτι....

τί είναι όμως αυτό που του ζητώ...

δώστε μου λίγο χρόνο να σκεφτώ..."

Δημιουργήσαμε τους κανόνες της τάξης μας...και της λειτουργίας των γωνιών μας ...και τους υπογράψαμε.....

Διαβάσαμε παραμύθια...."οι λέξεις δεν είναι για να πληγώνουμε" και μαζέψαμε γλυκιές κουβεντούλες σε ένα βαζάκι....

" τα χέρια δεν είναι για να χτυπάμε" (άλλο παραμύθι)....αλλά για να δίνουμε αγκαλιές....και κυρίως ένα χέρι βοηθείας......

"Ένας μαρκαδόρος μια φορά...βγήκε από το κουτί του..και είπε γειά" (Άλλο παραμύθι) που συνοδεύτηκε από ανάλογες δραστηριότητες.

Παίξαμε ΡΟΝΤΟ ( μουσικοκινητικό παιχνίδι) όπου στόχος είναι η συγκρότηση ομάδας... η συνοχή της..

Χωριστήκαμε σε ομάδες χρωμάτων (οι λεγόμενες ομάδες υπηρεσίας) για να βοηθάμε  όποιον μας χρειάζεται...και κατασκευάσαμε τον πολύχρωμο ήλιο της τάξης μας....

Μάθαμε να παίζουμε στις ελεύθερες γωνιές μας......

Μάθαμε να στρώνουμε το τραπέζι μας και να τρώμε το πρωινό μας......

Μαθαίνουμε να κάνουμε ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ....

Ψαρέψαμε τα ονόματα μας και τα βάλαμε σε σειρά απο το μικρότερο στο μεγαλύτερο.....

Οι ιώσεις μας φρέναραν λιγουλάκι αλλά δεν πειράζει......περαστικά σε όλα τα παιδιά...και σε μας.....

και από εβδομάδα πάλι..... συνεχίζουμε.......

ΠΡΩΤΗ ΜΕΡΑ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ.....

Πρώτη μέρα στο σχολείο....πρωτα χτυποκάρδια...από αγωνία.....πρωτα χαμογελα...πρώτες ματιές....πρώτα δάκρυα....αγκαλιές.....χεράκια να αναζητούν το σταθερό χέρι της κυρίας.....να ψάχνουν το βλέμμα της....για να τους καθησυχάσει....Μοναδικές στιγμές.....που σε κάνουν δυνατό...γιατί "πρέπει"....και ταυτόχρονα ευάλωτο και ευσυγκίνητο....Αχχχ!!!! ψυχούλες μου.....
 περάσαμε όμορφα....ήμασταν χαρούμενοι ...όταν φεύγαμε από το νηπιαγωγείο μας...."ΓΕΙΑ ΣΑΣ...ΚΑΛΟ ΜΕΣΗΜΈΡΙ....ΑΥΡΙΟ ΜΕ ΧΑΜΟΓΕΛΟ....."
      Γνωρίσαμε και τον  ΤΣΕΣΤΕΡ.....που και αυτος έχει τις ίδιες ανησυχίες με μας....

.

                 "ΦΙΛΑΚΙ ΣΤΟ ΧΕΡΑΚΙ"

«Ο Τσέστερ το ρακούν καθόταν στην άκρη του δάσους κι έκλαιγε.
«Δε θέλω να πάω σχολείο» είπε στη μαμά του. «Θέλω να μείνω σπίτι μαζί σου. Θέλω να παίξω με τους φίλους μου. Και να παίξω με τα παιχνίδια μου. Και να διαβάσω τα βιβλία μου. Και να κουνηθώ στην κούνια μου. Σε παρακαλώ, μπορώ να μείνω σπίτι μαζί σου;»










Η μαμά ρακούν, πήρε τον Τσέστερ από το χέρι και τον έκλεισε στην αγκαλιά της.
«Μερικές φορές όλοι πρέπει να κάνουμε πράγματα που δεν θέλουμε» του είπε γλυκά. «Ακόμα κι αν μας φαίνονται παράξενα και τρομακτικά στην αρχή. Είμαι σίγουρη ότι θα αγαπήσεις το σχολείο μόλις ξεκινήσεις. Θα κάνεις καινούριους φίλους. Θα παίξεις καινούρια παιχνίδια.Θα διαβάσεις καινούρια βιβλία. Θα κουνηθείς σε άλλες κούνιες. Κι έπειτα ξέρω ένα καταπληκτικό μυστικό που θα κάνει τις ώρες σου στο σχολείο τό ίδιο ζεστές με αυτές στο σπίτι.»












Ο Τσέστερ σκούπισε τα μάτια του και έδειξε ενδιαφέρον. «Μυστικό; Τι είδους μυστικό;»
«Ενα πολύ παλιό μυστικό » απάντησε η μαμά του, «που το έμαθα από τη μαμά μου κι εκείνη από τη δική της μαμά. Λέγεται το «Φιλάκι στο χεράκι».
«Φιλάκι στο χεράκι; Τι είναι αυτό;»
«Θα σου δείξω». Η μαμά ρακούν πήρε το αριστερό χέρι του Τσέστερ και άνοιξε τα μικροσκοπικά δακτυλάκια του . Σκύβοντας μπροστά άφησε ένα φιλάκι στο κέντρο της παλάμης του.


Ο Τσέστερ ένιωσε τη ζεστασιά από το φιλί της μαμά του να φτάνει μέχρι την καρδιά του!
Η μαμά χαμογέλασε. «Τώρα κάθε φορά που νιώθεις μόνος και σου λείπει το σπίτι, απλά πίεσε το χεράκι σου στο μάγουλό σου και σκέψου «Η μαμά σ’αγαπάει, η μαμά σ’ αγαπάει». Και το φιλάκι θα πηδήξει στο πρόσωπό σου και θα σε γεμίσει όμορφες σκέψεις». Η μαμά πήρε το χέρι του Τσέστερ και έσφιξε τα δάχτυλα γύρω από το φιλάκι. «Και τώρα πρόσεχε μην το χάσεις. Και μην ανησυχείς! Σου υπόσχομαι ότι όταν πλύνεις τα χέρια σου για το φαγητό δε θα φύγει.»
Ο Τσέστερ λάτρεψε το μυστικό του. Τώρα ξέρει πως η αγάπη της μαμάς του θα τον ακολουθούσε όπου κι αν πήγαινε. Ακόμα και σχολείο.
Την πρώτη μέρα του σχολείου ο Τσέστερ στάθηκε μπροστά στην πόρτα του σχολείου σκεφτικός. Ξαφνικά γύρισε στη μαμά του και της είπε: «Δώσε μου το χέρι σου».
Ο Τσέστερ πήρε το χέρι της μαμάς του στο δικό του και άνοιξε τα μεγάλα δάχτυλα. Επειτα έσκυψε μπροστά κι άφησε ένα φιλί στο κέντρο της παλάμης
«Τώρα έχεις κι εσύ «ένα φιλάκι στο χεράκι«. Και με ένα «Γειά σου μαμά, σ’αγαπώ», γύρισε την πλάτη του και μπήκε στο σχολείο.
Η μαμά ρακούν παρακολουθούσε τον Τσέστερ να μπάινει στο σχολείο. Κι όταν η δασκάλα χτύπησε το πρώτο κουδούνι της νέας χρονιάς, πίεσε το χέρι της στο μάγουλό της και χαμογέλασε. Η ζεστασιά του φιλιού του παιδιού της γέμισε την καρδιά της με αγαπημένες λέξεις.
«Ο Τσέστερ σ’ αγαπάει, ο Τσέστερ σ’ αγαπάει».

ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ....ΠΑΙΔΙΑ....ΑΥΡΙΟ ΠΑΛΙ....ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΜΕ ΧΑΡΑ.....

ΚΑΛΗ ΞΕΚΟΥΡΑΣΗ.....

Καλώς ήρθες στο Νηπιαγωγείο αγαπημένο μας παιδάκι..... Μια μέρα περνούσα έξω από ένα σχολείο.
-Ποιανού είναι αυτό το παιδί; ...ρώτησα, βλέποντας ένα μικρό έξω να παίζει.
-Δικό μου.. είπε ο γονιός με ένα τρυφερό χαμόγελο.
Δικό μου για να το κρατήσω για λίγο ,να του πλένω τα χέρια του και να χτενίζω τα μαλλιά του ,να του λέω τι να φορέσει ,να το προετοιμάσω ώστε να γίνει καλός άνθρωπος και κάθε μέρα καλά πράγματα να κάνει !!
………………………………………………………………


-Ποιανού είναι αυτό το παιδί;… ξαναρώτησα καθώς άνοιξε η πόρτα και κάποιος μπήκε .
-Δικό μου ….είπε η δασκάλα με το ίδιο τρυφερό χαμόγελο .Δικό μου για να το κρατήσω για λίγο, να του μάθω πως να είναι ήρεμο και ευγενικό, να το εκπαιδεύσω και να καθοδηγήσω το μικρό του μυαλουδάκι, να το βοηθήσω να μάθει να ζει με κάθε κανόνα και να πάρει τα καλύτερα από το σχολείο!!!
…………………………………………………………………
-Ποιανού ειναι αυτό το παιδί ;... ρώτησα ακόμη μια φορά καθώς το μικρό μπήκε από την πόρτα τους σχολείου.
- Δικό μας είπαν οι γονείς και η δασκάλα, καθώς χαμογελούσαν… και έπιασαν ο καθένας ένα χεράκι του παιδιού.
Δικό μας για να το αγαπάμε και να το εκπαιδεύσουμε μαζί …δική μας ευλογημένη Αποστολή για πάντα!!!

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ-ΑΓΙΑΣΜΟΣ

Ο Αγιασμός του Ά Ολοημέρου Νηπιαγωγείου Καλαμπακίου θα γίνει στις 12 Σεπτεμβρίου 2016 και ώρα 9:30...στον προαύλειο χώρο του 1ου Δημοτικου Σχολείου Καλαμπακίου. Θα ακολουθήσει ενημέρωση των γονέων των μαθητών του νηπιαγωγείου....στο χώρο του νηπιαγωγείου μας.....από τις νηπιαγωγούς...καθώς και συζήτηση ,σχετικά με  θέματα και προβληματισμούς...που μας απασχολούν!!!!!
                                                     ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ!!!!!!
                                     ΚΑΛΗ ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ!!!!!!

ΚΑΛΗΜΕΡΑ.....

ΘΑ  ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΕΙ ΣΗΜΕΡΑ ΠΕΜΠΤΗ 8 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ ΚΑΙ ΩΡΑ 9:30 ...ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ- ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥ ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟΥ ΜΑΣ..ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥ.....ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΣΑ ΜΑΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΖΟΥΝ.....

ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ!!!!!